پیام‌های مهم خیزش سراسری معلمان و فرهنگیان

 

روز پنجشنبه ۲دی ۱۴۰۰ با تداوم خروش معلمان و فرهنگیان در سراسر ایران در بیش از ۱۰۰ شهر آغاز شد. موضوع کانونیِ «داد» فرهنگیان در برابر «بیداد» حکومتیان، کماکان لایحة سرهم‌بندی شدة رتبه‌بندی است که دولت و مجلس حزب‌اللهی می‌خواهند با دسیسه و بازی‌بازی با آن، اصل مطلب را از سر خودشان وا کنند. اما معلمان و فرهنگیان در قطعنامة تجمع‌شان،

علت تداوم یکپارچة اعتراضات و خروش همبستة خود را در عبارتی خلاصه کرده‌اند که بیان دادخواهیِ تمام اقشار مردم ایران در برابر حاکمیت ولایت فقیه است:

«ما امروز این‌جا جمع شدیم که به سیاست‌های حاکمیت اعتراض کنیم. ما بیش از این نمی‌توانیم به این وضعیت ظالمانه ادامه دهیم. ما نسبت به این همه تضییع حقوق و ستم به فرهنگیان بیزاریم و در مقابل این همه ستم، سکوت نمی‌کنیم».

 

رژیم خواست با گسیل کردن گله‌های سرکوب‌گر و با تهدید و ارعاب، راه‌بند تجمع ایجاد کند؛ اما معلمان و فرهنگیان فراخوان داده و عزم جزم کرده بودند که بساط دسیسه و نیرنگ حاکمیت را شکست دهند؛ و دادند.

 

تجمع ۲ دی معلمان و فرهنگیان از منظر افشاگری و روشنگری دربارة تاکتیک‌های حاکمیت برای سرکوب اعتراضات مشروع اقشار، یک گام عمیق‌تر از تجمع پیشین بود. آنان دسیسه‌های ضدبشری رژیم آخوندی و رسانه‌های مرجع جنایت را نشانه رفتند:

«سناریوسازی به شیوة کیهان برای مقهور کردن و امنیتی کردن مطالبات صنفی راه به جایی نخواهد برد. ما با تمام قدرت از معلمان دربند حمایت می‌کنیم. ما تشویش اذهان عمومی علیه معلمان توسط صدا و سیما را محکوم می‌کنیم». (از قطعنامه پایانی تجمع سراسری معلمان ایران؛ پنجشنبه ۲ دی ۱۴۰۰)

 

گام مهم دیگر معلمان و فرهنگیان، تأکید بر علت‌العلل مجموع مشکلات سیاسی و اقتصادی و فرهنگی ایران کنونی است:

«حقوق‌های نجومی، اختلاس‌های بزرگ و تمرکز ثروت و قدرت در دست یک عده قلیل، امنیت مالی و روانی اکثریت جامعه را به خطر انداخته است». (همان منبع)

 

شعارها کماکان بر روی محور تضاد اصلی مردم با حاکمیت، هرچه رساتر و متحدتر و پرطنین‌تر فریاد شدند. شعارهایی که چکیده و نظم‌یافتة قطعنامة معلمان و فرهنگیان هستند:

«معلم زندانی، آزاد باید گردد

 زندانی سیاسی، آزاد باید گردد

معلم داد بزن، حقتو فریاد بزن

ما همه همبسته‌ایم، از وعده‌ها خسته‌ایم».

 

تجمع سراسری  ۲ دی در بیش از ۱۰۰ شهر ایران، دارای پیام‌های روشن در جهت دادن نشانیِ چشم‌انداز آیندة مطالبات اقشار مردم از حاکمیت است:

ـ رژیم هر قدمی که در سیاست داخلی و خارجی برمی‌دارد، یک حلقه از محاصرة خود را تنگ‌تر می‌کند و به انقباض ناگزیر بیش از پیش می‌گراید. از این رو به خواسته‌های معلمان و فرهنگیان هم پاسخ نمی‌دهد و هر پاسخی، منجر به باز شدن سریالی از مطالبات اقشار خواهد شد.

ـ اقشار مردم ایران و اکنون معلمان و فرهنگیان از وعده و وعید، از فریب قانون و مصوبة خودساختة دولت و مجلس عبور کرده‌اند.

ـ معلمان و فرهنگیان به بنیاد و اصل تضاد بین انتظارات و مطالبات اقشار با دسیسه‌های حکومت پی برده و رژیم را به کرنر کشانده‌اند.

ـ اقشار اجتماعی، کف خیابان را میدان پایداری دانسته و فریاد روشنگری و صدای مشترک را پرچم دادخواهی کرده‌اند.

ـ اتحاد، همبستگی و هماهنگی را چراغ راه موفقیت در مقابل سرکوب و چپاول سازماندهی شدة حکومت برگزیده‌اند.

ـ سیاست و محاسبات رژیم مبنی بر بازی‌بازی با همه‌چیز اعم از مطالبات معلمان و دیگر اقشار و...را برهم زده‌اند.

ـ نقشة مسیر آینده از پس عبور از تمامی راه‌های پیموده شده در مقابل دیکتاتوریِ ولایی و تجربه‌های سالیان، ترسیم شده و زبان سخن گفتن و عزم دادخواهی در مقابل چنین حاکمیتی تعیین شده است:

 «اعلام می کنیم شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران دست از مطالبه‌گری برنخواهد داشت و روند اعتراضات را با شدت هر چه بیشتر ادامه خواهد داد». (همان منبع)

۲ دی ۱۴۰۰