قدر و غرای غوک‌نامه ـــ محمدرضا شفیعی کدکنی

ای غوک‌ها که موج، برآشفته خوابتان

وافکنده در تلاطم ِ شط ِ شتابتان

خوش یافتید این خزه‌ی سبز را پناه

روزی دو، گر امان بدهد آفتابتان

دم از زلال ِ خضر زنید و مسلّم است

کز این لجن‌کده‌ست همه نان و آبتان

بی‌شرم‌تر ز جمع ِ شمایان نیافرید

ایزد، که آفرید برای عذابتان

کوتاه‌بین و تنگ‌نظر، گرچه چشم‌ها

از کاسه‌خانه جسته برون چون حبابتان

از بیخ ِ گوش، نعره‌زنانید و گوش ِ خلق

کَر شد از این مکابره‌ی بی‌حسابتان

هنگام ِ قول، آمر ِ معروف و در عمل

از هیچ منکری نبود اجتنابتان

بسیار ازین نفیر ِ نفسگیرتان گذشت

کو افعی‌یی که نعره زند در جوابتان

جز جیغ و ویغ و شیون و فریاد و همهمه

کاری دگر نیامده از شیخ و شابتان

چون است و چون که از دل گندابه‌ی قرون

ناگه گرفته‌است تب ِ انقلابتان؟!

گر جمع ِ «مادران به خطا» نامتان نهیم

هرگز نکرده‌ایم خطا در خطابتان!

تسبیح‌تان دعای بقای لجن‌کده‌ست

بادا که این دعا نشود مستجابتان

چون صبح، روشن است که خواهد ز دست رفت

فردا عنان ِ دولت ِ پا در رکابتان

وین غوک‌جامه‌های چو دستار ِ تازیان

یک‌یک شود به گردن ِ نازک؛ طنابتان!

با این‌همه گزند که دیدیم، دل‌خوشیم

تا بو که خلق در  نگرد بی‌نقابتان...

)بخشی از قصیده‌ی «قَدر و غرای غوک‌نامه)